Mijn leesbril zet ik ongeduldig op en af en ik trek met een geïrriteerde ruk de kussens van de bank recht. Als ik plaatsneem op de bank gaat mijn been als vanzelf woest op en neer wiebelen. Jeetje, zegt m’n zoon geërgerd, hou je been eens stil. Tot mijn zoon mij dit verzoek deed had ik niets in de gaten wat mijn lijf mij probeerde te vertellen. Ik hoor hem en aanschouw mijn bijna agressieve lading die verscholen ligt in deze beweging. Tegelijkertijd als ik ernaar kijk word ik mij bewust van de boosheid die door mijn lijf heen raast. Gek hoe je het contact met jezelf kunt verliezen, maar nu…. voel ik het in elke vezel. Ongelofelijk, wat ben je ook een doos. Ik dacht dat ik mijn bewustzijn over hoe ik denk, doe en voel zo langzamerhand wel onder de knie had. Het is nota bene ook nog eens je beroep, zeg ik streng tegen mezelf. Het afkeurende stemmetje in mijn hoofd herken ik gelukkig snel en kom met ‘the antidote’ compassie.

 

 

Dat is het natuurlijk vermogen om je betrokken te voelen bij pijn en lijden, met de wens om die pijn en of dit lijden in jezelf of de ander te verlichten.

 

Uit recent onderzoek kunnen we drie pijlers halen wat voor zelfcompassie geldt.

*Begrip voor jezelf als je het moeilijk hebt.

*Acceptatie dat lijden een onvermijdelijk onderdeel van het leven is en

*Het onder ogen zien van je eigen emoties ZONDER oordelen.

 

Bij een gezonde relatie met jezelf is zelfcompassie van wezenlijk belang. Als je dit regelmatig oefent/toepast in je eigen leven vergroot je ook je gevoel van empathie naar de mensen om je heen. Je leert te kijken zonder verwijt en oordeel.

Het strenge of verwijtende stemmetje in jezelf is in feite een afwijzing naar jezelf dat ergens (onbewust) is gestart doordat bijvoorbeeld je ouders, school of anderen niet in de gaten hadden dat jij wat meer tijd nodig had om situaties te verwerken en je emoties die ruimte te geven die het nodig had.

Weet ook dat als je streng en verwijtend naar jezelf bent je dat vaak ook naar de ander bent. Je legt de lat hoog, waardoor je sneller kans hebt op het niet behalen van je doel binnen de jouw gewenste tijd. Dit verwacht je (onbewust) ook van anderen en als hen dat niet lukt voel je er vaak een oordeel/verwijt bij die je ongetwijfeld niet altijd verbaal zult uiten. Maar het is er wel.

 

 

*Mild zijn beschermt jezelf tegen angst en depressie.

*Het helpt je bij jezelf accepteren.

*Het helpt je door moeilijke tijden heen zoals een relatiebreuk of baanverlies.

*Het motiveert enorm bij het behalen van je gestelde doel.

*Is een goed alternatief bij verminderd zelfvertrouwen.

 

We zijn geneigd om onze innerlijke slavendrijver het woord te laten doen als wij iets moeilijks gaan doen. Denk hierbij aan stoppen met roken, afvallen of meer sporten.

De achterliggende gedachten van de slavendrijver is dat je niet moet zeuren, niet te zacht zijn voor jezelf en je een schop onder je kont nodig hebt om je doelen te behalen. Laat ik je vertellen dat uit onderzoek is gebleken dat je slavendrijver je verder van je doel afhoudt dan als je zelfcompassie toepast. En hoe fijn is het als er met liefde naar je pijn en lijden geluisterd wordt? Dat zou je toch ook doen voor je kind of iemand anders die je liefhebt? Dus waarom niet voor jezelf?

Heb jezelf lief.

You go girl!

 

Liefs Geja🧡